Dla wielu wyspecjalizowanych firm transportowych przewóz towarów niebezpiecznych ADR stanowi kluczową część działalności. Dzieje się tak, ponieważ mniejsi i nieprofesjonalni spedytorzy nie podejmują transportu takich towarów, obawiając się regulacji prawnych i wymogów stawianych przez konwencję Genewską. Właśnie dlatego warto poznać przepisy ADR – zasady przewozu ładunków niebezpiecznych i wybrać TSL Nordic – firmę, której niestraszne są jakiekolwiek zlecenia.
Co to są ładunki niebezpieczne ADR?
Pokrótce warto poznać samą terminologię. Skrót ADR to francuski akronim konwencji międzynarodowej sporządzonej w Genewie 30.09.1957 roku. Konwencja mówi bardzo precyzyjnie o przewozie towarów i ładunków niebezpiecznych i obowiązuje na ten moment w 50 państwach. Wedle niej ładunkami niebezpiecznymi nazywa się towar stanowiący zagrożenie dla osób (w tym ich zdrowia i życia) oraz środowiska naturalnego, a ich transport jest ściśle regulowany. Właśnie dlatego nie wszyscy spedytorzy decydują się na transport ładunków niebezpiecznych ADR.
Klasy ładunków niebezpiecznych wedle załącznika A
W konwencji znajdziemy trzy główne dokumenty, są to umowa właściwa stanowiąca element główny oraz dwa załączniki do umowy. W załączniku A wymienione zostały wszystkie klasy ładunków niebezpiecznych wymagających specjalistycznego traktowania. Łącznie klas jest 13 (oraz kilka podklas):
- Klasa 1: materiały i przedmioty wybuchowe (oraz podklasy od 1.1 do 1.6 włącznie),
- Klasa 2: gazy (oraz podklasy od 2.1 do 2.3 włącznie),
- Klasa 3: materiały zapalne w stanie ciekłym,
- Klasa 4.1: materiały zapalne w stanie stałym,
- Klasa 4.2: materiały samozapalne,
- Klasa 4.3: materiały wytwarzające gaz po zetknięciu z wodą,
- Klasa 5.1: materiały utleniające,
- Klasa 5.2: nadtlenki organiczne,
- Klasa 6.1: materiały trujące,
- Klasa 6.2: materiały zakaźne,
- Klasa 7: materiały i odpady promieniotwórcze,
- Klasa 8: materiały silnie żrące,
- Klasa 9: pozostałe materiały niebezpieczne.
Legalne przewozy ładunków niebezpiecznych – załącznik B do umowy
W załączniku B do umowy znajdziemy z kolei przepisy i wymogi dotyczące konstrukcji i zabezpieczeń pojazdów oraz pracowników realizujących przewozy ładunków niebezpiecznych. W myśl załącznika wszyscy spedytorzy (oraz producenci pojazdów i naczep) muszą spełnić między innymi wymagania konstrukcyjne, w tym rodzaje użytych materiałów oraz formy zabezpieczeń. Załącznik do umowy dokładnie określa również niezbędne wyposażenie dodatkowe oraz stawia prawne wymogi (przeszkolenia) załodze pojazdu realizującego transport ładunków niebezpiecznych ADR. Znajdziemy tu jeszcze wymagania w dokumentacji oraz wymagania dotyczące nadzoru pojazdów i ograniczenia przejazdu, np. przez tunele.
Grupy pakowania materiałów niebezpiecznych
Konwencja Genewska mówi również o trzech grupach pakowania, mianowicie I, II oraz II. Grupa pakowania I jest przeznaczona do przewozu towarów stwarzających duże (największe) zagrożenie i w jej ramach panują zdecydowanie najbardziej rygorystyczne wymogi względem zapewnienia bezpieczeństwa transportu. Grupa pakowania II obejmuje towary o średnim zagrożeniu, a grupa pakowania III – towary niebezpieczne stwarzające małe (najmniejsze) zagrożenie.
No Comments